آفتاب من

یادتون هست که گفتم سوار ون شدیم و یه خانواده به نام اسلام پور با ما همراه شدند؟

حالا می خوام به معرفی این خانواده بپردازم.

پدر خانواده یکی از استادان دانشگاه بودند و خواهر ایشون هم قرار بود استاد دانشگاه بشن. حالا این که چی بود وچی شد بازهم جریاناتی داره که واقعااااااااااابماند...

خلاصه...

صبح زود سوار ون شدیم و به سمت نجف راه افتادیم. 

رفتیم و رفتیم و رفتیم...

رفتیم...

رفتیم...

رفتیم...

نزدیک های نماز ظهر یک جا برای نماز ایستادیم و نمازی خوندیم و یه نهاری هم خوردیم...

نزدیک های ساعت3،راننده بنزین تمام کرد و یک جا برای بنزین زدن پیدا کرد.

از قضا برادر من به علت کاری فوری مجبور بود پیاده بشه ولی نمی توانست از روی سر مردم رد بشه.به خاطر همین یک نفر پیشنهاد داد که از پنجره به بیرون برود!!!

خدا روزیتان نکند...

اول که کفش هایش را از پنجره انداخت پایین تا پیاده شود؛یک نفر فکر کرد که اشتباهی دمپایی هایش افتاده و کفش هایش را دوباره بالا می انداخت. این کار چند باری تکرار شد...

آخر سر به هر زحمتی بود به عرب ها فهماندیم که برادر من می خواهد به (المرافق) برود.

پس از چند دقیقه برادرم برگشت و ما دوباره حرکت کردیم.

خیلی در راه بودیم.

دیگر با راننده دعوایمان گرفت.

نامرد پنج شش باری راه را اشتباه رفت...آخر سر هم به جای نجف کوفه پیاده مان کرد...

همه عصبانی با راننده دعوا می کردند...

بعد از بدره

بعداز اینکه با صاحب خونه عکس گرفتیم به سمت نجف روانه شدیم...

اول صاحب خانه ما را تا جایی رساند تا از آن جا سوار ون بشویم و برویم.

یک جا وایسادیم که یک نفر آب تعارف می کرد.

بعد که کمی دور و اطرافم را نگاه کردم متوجه شدم که ماست (اونم اول صبح) هم تعارف می کنن واین که نکته جالبی که دیدم روی چادر یکی از همین موکب ها عکس آقا رو زده بودند که البته خیلی از جاها زده بودند.

سوار ون شدیم. اول صاحب ون دودره کرد و نفری خواست دلار بگیره و بعد با اسرار های اکید ما گفت نفری 51هزار تومن.

به هر حال سوار شدیم و وسایل ها رو هم سر پاهامون گذاشتیم. به همراه ما یک خانواده هم سوار شدند، تا اینجا رو داشته باشید که فامیلشون اسلام پور بود...

بَدرِه

بعد از آنکه از آن تریلی پیاده شدیم، نماز مغرب را در یک موکب خواندیم. آنجا خیلی شلوغ بود چون همه وضو می گرفتند و نماز می خواندند. وقتی همه نماز خواندیم،کمی آنطرف تر یک نفر ما را به خاه شان دعوت کرد و ما هم همگی به سمت آنجا روانه شدیم. ماشینش وانت بود... ما چند تا خانوم جلو نشستیم...(5نفر بودیم) و مرد ها هم پشت وانت سوار شدند...بنده های خدا از سرما یخخخخخخخ زدند.

بالآخره رسیدیم و پس از احوال پرسی و کلی حرف(باید گفت که ما عربی درست و حسابی بلد نبودیم) شام خوردیم.

شب شام: ماست کاله-سالادی شبیه سالاد شیرازی-رشته پلو-سوپ مرغ و..........

خوابیدیم.........

صبح ناشتا بعد از نماز: نان گرم- چای شیرین و...........بقیه رو یادم نیست...........

دیگه وقت رفتن بود...

چند تا عکس موقع رفتن از صاحب خونه و بچه هاشون گرفتم...

حدود 20 کیلومتری پیاده رفتیم در اوایل راه...

در اوایل راه گروه خسته شدند و مثل لشکرهای شکست خورده یک جا نشستیم.

ولی بلآخره بلند شدیم و به خودمان تکانی دادیم و باز هم خیلی راه رفتیم.

در عکس هایی که گرفتم ابرها و حالت های آنها را می بینید که عکس رو خیلی قشنگ کردن.

در آخر یک تلیری هم پیدا شد که ما را تا جایی برساند.(خوشبختانه تا جایی ما را رساند و سه نفر در آن مداحی کردند و برادرم اذان مغرب را در آن تریلی گفت.البته باید گفت که تریلی خیلی تکان می خوردددددددددددددد)

بعد از این که از مرز ایران رد شدیم یکم وایسادیم بین دو مرز و استراحت کردیم چون خیلی شلوغ بود و نفسمان در نمی آمد... 

تازه که نفسمان جا آمد رفتیم به سمت مرز عراق تا از آنجا رد شدیم و به طرف نجف برویم تا پیاده روی را آغاز کنیم.(به قول مامانم:خدایی سفر امام حسین بدون دردسر نیست...واقعا هم مامانم راست می گفت....انگار صحنه های کربلا از جلوی چشمانمان رد می شد.....)

حالا که از مرز عراق هم رد شدیم تازه دردسر(رحمت های الهی)شامل حالمان شد...علاوه بر این که در راه ماشین نبود باید مسیر طولانی را پیاده می رفتیم...حدود 20 کیلومتری پیاده رفتیم در اوایل راه...