آفتاب من

شاید این قلم خوب نباشد،،ولی می نویسد..

امام رضا سلام..

منم آقا..یادت میاد؟؟همون گدایی که اومد در خونت..همونی که عاشق و مشتاق یه نگاه کوچیکت بود...

آقا دلم هوای پنجره فولادت رو کرده..هوای خیره شدن به گنبد حرمت..هوای زیارتنامه خوندن و تلاش برای رسیدن به ضریحت..

برای گریه ها و تپش قلب ها..برای روضه خوانی ها و سخنرانی های دارالاجابه و باب الجوادت..

آقاجان دلم آب سقاخانه را هوس کرده...پس با دستان خودت مرا سیراب کن...

آقا جان جایی که شلوغی اش لذت بخش است برایم تنها حرم توست..تنها جایی که وقتی صاحبخانه مهمان را بطلبد.، مهمان همرنگش می شود..انس می گیرد..و بعد از رفتن حسابی دلتنگش می شود...

آقا جان امروز را فقط محتاج نگاه شما هستم..نگاهی که زندگیم را متبرک می کند...

آقا جان..

ای مولای من..

به من لیاقت ده که در صحن و سرای حرمت پا گذارم..در راه اسلام باشم..و بتوانم با تو و امام عصرم در همه حال همراه باشم..

آقای من..خوشحالم که زائرت شدم..همراهت شدم..و در راهت قدم بر داشتم..قدمی که هر سانتش برایم اندازه کیلومتر ها آرامش را داشت..

آقای خوبی ها دعایم کن که سخت محتاج دعایم..

با دیدن گنبدت آن هم در صحن انقلابت،اشک در چشمانم حلقه می زند..

مولا جان باز هم مرا بطلب..

این بار تا مشهد پای کوبان می روم              در حرم با چشم گریان می روم

اسلام علیک یاعلی بن موسی الرضا المرتضی(علیه السلام)

 الامامِ التّقی النّقی

و حُجَّّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ

و مَن تَحتَ الثری الصّدّیق الشَّهید

صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه

کافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلی اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِکَ

یاحق..یاحق..تاحق..

خبر آمد خبری در راه است
سرخوش ان دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید شاید
پرده از چهره گشاید شاید

دست افشان پای کوبان می روم
بر در سلطان خوبان می روم

می روم بار دگر مستم کند
بی سر و بی پا و بی دستم کند

می روم کز خویشتن بیرون شوم
در پی لیلا رخی مجنون شوم

هر که نشناسد امام خویش را
برکه بسپارد زمام خویش را

با همه لحن خوش آوایی ام
در به در کوچه تنهاییم

ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر
نغمه تو از همه پرشورتر

کاش که این فاصله را کم کنی
محنت این قافله را کم کنی

کاش که همسایه ما می شدی
مایه ی آسایه ما می شدی

هر که به دیدار تو نایل شود
یک شبه حلال مسایل شود

دوش مرا حال خوشی دست داد
سینه ما را عطشی دست داد

نام تو بردم لبم آتش گرفت
شعله به دامان سیاوش گرفت

نام تو آرامه جان منست
نامه تو خط امان منست

ای نگهت خواستگه آفتاب
بر من ظلمت زده یک شب بتاب

پرده برانداز زچشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم

ای نفست یار و مددکار ما
کی و کجا وعده دیدار ما

دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد
به هوای دیدن تو هوس حجاز دارد

به مکه آمدم ای عشق تا تو را بینم
تویی که نقطه عطفی به اوج آیینم

کدام گوشه مشعر کدام کنج منا
به شوق وصل تو در انتظار بنشینم

ای زلیخا دست از دامان یوسف بازکش
تا صبا پیراهنش را سوی کنعان آورد

ببوسم خاک پاک جمکران را
تجلی خانه پیغمبران را

خبر آمد خبری در راه است
سرخوش آن دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید شاید

چند وقتیست دلم می خواهد از حال و روزم بنویسم..

از بعداز اربعین پارسال تا مسافرت ها و زندگی امروزم..

حال از حال و هوای امروز من..

چند وقتیست رفتم در کار سینما و تئاتر..به قول دوستان سینمایی دیگه رفتم قاطی نقادا..همون نقد و بررسی خودمون..

کمی هم تئاتر بازی می کنم و جدیدا یه نمایشنامه رو بازی می کنم و نقش اولشم.

علاقه مندیم به این شته زیاد شده..کی گفته مذهبیا نمی تونن بیان و کارای هنری انجام بدن؟؟؟من اینو ثابت می کنم که می شه چند کار و باهم انجام داد.از کار مذهبی و فرهنگی مسجد تا سینما و هنر تا خانه دای و کار و زندگی..

دوست دام نقد هامو بذاهم تا بقیه هم استفاده کنن..البته هنوز کمی برای من زوده ولی مطالعاتمو شروع کردم.

ان شاالله بتونم کارمو به خوبی شروع کنم و به پایان به رسونم..

یاحق...باحق...تاحق..

داشتم در قبرستون خیالم قدم میزدم و به عکس ها و اسم هایی که روی سنگ قبرها نوشته شده بود توجه میکردم . همین طوری که سرم پایین بود و به زمین خیره شده بودم یک لحظه احساس کردم صدای پا اومد برگشتم ببینم که پشتم کیه . فقط یه برگ بود که با لمس کفشهایم به خش خش افتاده بود . 

 همین طوری که سرم بالا بود به اطرافم نگاهی انداختم تا چشم کار میکرد قبر بود و قبر . سر ظهر بود . باد می وزید و جز صدای باد چیزی دیگری نمیشنیدم. باد که قطع میشد . سکوت سنگینی فضا را پر میکرد. دوباره سرم را به پایین انداختم و به راهم ادامه دادم . وای خدای من ! چقدر قبر اینجاست.  یعنی همشون یه روزی مثل من و تو زنده بودن ؟! اونها هم همشون مثل من و تو فکر میکردن که همیشه زنده هستند و سعی میکردند که از یاد مرگ فرار کنند؟!

 یه لحظه یاد مرگ خودم افتادم . لحظه ای که فرشته ی مرگ را رو به رو خودم ببینم. زمانی که جز اون کس دیگه ای رو نتونم ببینم. زمانی که خودم رو تک و تنها ببینم و تنها توشه ی من برای سفر ابدیم اعمال دنیویم باشد.

 همون لحظه بود که مو به تنم سیخ شد و تو دلم خالی شد. قلبم به شدت به تپش افتاده بود . مدتی در این حس و حال بودم ولی یک آن جرغه ی امید در وجودم زده شد و دوباره به قبرهای اطرافم نگاه کردم و کمی خوشحال شدم. با خودم گفتم هنوز زنده ام و نفس میکشم . هنوز فرصت جبران برای من هست. درسته کمی دیر شده اما هنوز خدا دوستم داره که بهم فرصت جبران رو داده . اگه اون دوستم نداشت این فرصت جبران رو بهم نمیداد و جان مرا با کوله باری از گناه و معصیت میگرفت. اما هنوز خدا هست . 

 چند قطعه دیگه مونده بود که به آرامگاه پدرم برسم که ناگهان چشمم به یک قبر شکسته ای افتاد . از وسط نصف شده بود. سعی کردم که دوتیکه ی اون رو بهم بچسبونم . با هزار بدبختی که بود این کار رو کردم. دیدم که قبر یک دخترهست. به تاریخ تولدش نگاه کردم دیدم همون سالی به دنیا اومده که منم به دنیا اومدم اما اون 3 سال پیش مرده بود. من و اون تو یک سال به دنیا اومدیم اما اون فرصتش تموم شده بود ومن هنوز زنده بودم و نفس میکشیدم.  بالای قبر هر کسی شعری جانسوز مینویسند . اما قبر این دختر با قبر همه ی آدمای دیگه فرق میکردم .از ظاهرش معلوم بود که انگار فراموش شده بود ولی اون جمله ی بالای قبرش من رو دیونه کرد . باورتون نمیشه ولی با خوندش میخواستم بال داشتم و پرواز میکردم . بالای قبر این دختر نوشته شده بود :  

   ( حسبی الله ) یعنی : ( خدا کافیست) . تا به عمرم جمله به این قشنگینشنیده بودم . این جمله تو عمق وجودم رخنه کرد و یک آن از همهاحساس بی نیازی کردم . احساس کردم که جز خدا به هیچ کساحتیاجی ندارم. یاد اون آیه ی قرآن افتادم که میگه: ( آیا خدا برای بندهاش کافی نیست؟)  

  دلم میخواست داد بزنم که ای خدا دوستت دارم...

  همه ی ماها این فرصت در اختیارمون هست که کارهای گذشتمون رو با اعمال نیک جبران کنیم...

هیچوقت انتظار معجزه نداشته باشید تا نخواهین و تلاش نکنید به هیچ چیز نمیرسید ...

وقتی خدا تلاش بنده اش رو میبینه که برای خوب بودن و پاک بودن انقدر دست و پا میزند شک نکنید که نه تنها پاکتان میکنه بلکه شما رو به اوج آرزوهایتان نیز میرساند. از این خدای بزرگ جز این انتظاری نمی رود...

از جاده های طولانی تاریخ که می گذری..از مرز  تاریخچه اش که عبور میکنی   

صفحه  سرخِ  خونین  ظهر عاشورا را که  در ذهن  ورق می زنی

حکایتِ  تشنه لبِ سقای دشتِ کربلا  با چشمِ دل لمس می شود

و این مقدمه ایی بود 

که تاسوعای حسینی  با سخاوت ِدستان ِ بریده ی ابالفضل العباس رقم خورد

و سرچشمه خونین حسین و یاران باوفایش درصحرای کربلای پر بلا

 و عاشورای سوزان و خونینِ مظلومیت در صحنه روزگاربه نمایش گذاشته شد و خاتمه یافت

  قدمِ  دلِهای  پر درد .. یا  قلب های  پر از  یاس

نگاه های  لبریز از التجا .. یا دست های پر از  التماس

دخیل بسته اند  به اجابت  ابوالفضل العباس

در روضه ها .. در مداحی ها .. «تاسوعا» را که  دنبال میکنی

آب زلال «فرات» به تصویر کشیده شده و قامتی رشید..با لبِ  تشنه و خشکیده

 چشم به موجهای رقصانِ آب دوخته و 

کویر ترک خورده ی لبش تمنا می کند جرعه ای  آب را

 تا عطشِ درونش خاموش شود و زخمِ دلش التیاب بخشد

هر دو دست به آغوش آب فرو می برد..موجهای رقصانِ آب..در دستانش  می لغزد

قطره های آب  برای رسیدن به آستان لبش..از هم سبقت می گیرند

 نورآفتاب بر جسمِ خسته اش تازیانه می زند وخنکای زلالِ آب روی دستانش عشوه میکند

 تشنگی..رمقش را بریده و کویر لبش از حرارت آفتابِ داغ.. ترک برداشته

فرات.. لبهایش را به آغوش می طلبد و موجهای آب در گوشش نجوا میکند

چشمان بی رمقش به فرات خیره مانده..و آب چون آینه در برابر دیدگانش می درخشد

 زلالی آب ..دهان خشک و تشنه اش را میهمان می کند

نگاهش به عمق آب فرو می رود

و تصویر خیمه ها درحاشیه نوارهای بارکه ی آفتاب هویدا می شود

آفتابِ  سوزان  بی رحمانه  شلاقهای  سوزناکش  را

بر پیکر ِزمین و لبهای تشنه و جسم های بی رمق ِخسته.. فرود می آورد

و زمین  و زمان  با هم  میشنود  جهنمِ سوزانِ  حیات

 ضجه کودکان و زنان تشنه لب در خیمه ها..بر جانش سنگینی می کند

لمس میکند عطشِ شان را و قلبش  از آتشِ غم  گداخته می گردد

 زمان..جسورانه دست به سینه ..گوشه ای به توقف ایستاده است

و تاریخ  با  بی رحمی .. صحنه های درد را به نظاره می نشیند

          خورشید  سایه ی  بلا  می شود  و حرارتِ  آتشینش

         بر زخمهای  دشت ِ دلها می تابد و کویرِ برهوت  لبها را می سوزاند
      
زلالی ی  آب  در چشمانش  آینه  می شود

نگاه های منتظر و لبهای تشنه و جسم های خسته که به علقمه چشم دوخته اند

جلوی چشمانش صف آرایی می کند 

 تصویر چشمانِ منتظرِ برادر..و گریه های  شش ماهه علی اصغر .. نقش بر آب شده  است

 و فریادهای  دلخراشِ العطش در گوشه و کنار  خیمه ها  زمزمه می شود

و  بر جگرش.. خراشانه.. چنگ  می زند

تشنگی کودکان ِ بی قرار و لبهای خشکیده ی بی پناه  در درونش غوغا به پا کرده است

شیر خواره برادر..بیتاب در آغوش بی رمق مادر..دست و پا می زند

و ناله های دل خراشش، قلب  مادر را آتش می زند و آهِ مادر به آسمان بلند می شود

سکینه  ی تشنه لب .. و رقیه ی سه ساله ..از فرط تشنگی

لمیده به خیمه  .. به انتظار آب ..به  امید  مشک و سیراب

با چشمانی  گریان و دلِ ناتوان  زانوی غم بغل گرفته اند

 و زینبش..  اسوه صبرش .. بر تلِ زینبیه ..با قامتی  خمیده

  یک  دست  به  کمر و دست  دیگر به دعا .. بیقراری میکند

و چشمان ِ ملتمسانه اش  را به  آسمان دوخته است

کام خشکیده اش..از آب  روی  برگرداند  و با  دو دست آیینه ی آب را شکست

 و مشک  خالی  را  به  امید وعده آب در فرات غلتاند

و سراب را بر سیراب بسنده کرد ..

هنوز دیدگانِ تاریخ .. محو تماشای  چشمان  به خون  نشسته عباس  است

و در  برابر غیرت و جوانمردی اش  حیرت زده است

   دستان ِ تاریخ  از  نگارش  وصفِ غرورِ دریای سخاوتِ دستان  عباس

و تسخیر نشدن   "تشنه لبِ کربلا"  در برابر آب  عاجز وناتوان است

و  روزگار با  قلم  ِخونین  نوشت

از عباس ..از  ادب  و ارادتش  به  حسین

از دستان بریده پر سخاوتش ..از کاسه خونینِ  چشمان  با اُبُهتش

از دلِ  شکسته ، اما پر از شهامتش .. از شجاعت و  عزتِ  شهادتش

در گذرگاه های بلند تاریخ .. با دست ِسرنوشت

با  جوهرِ خونِ  علمدار ِ کربلا ...بر روی  ورق به ورقِ  روزگار

 با مهر  ابدی  امضا  و حک  گردید :

همه ی آبهای دریاها و اقیانوسها ،به امید دستان شفا بخش ابوالفضل

ازهم سبقت می گیرید

همه ی  جاده های  امید و انتظار به مسیرِ  نگاهِ کرامت عباس ختم  می شود

  و نگاه  دلهای تشنه و عاشق ..به دریای امید ساقی  کربلا  دوخته شده است

 گره ی  کور عقده  قفلهای  بسته ی دلهای شکسته

 با دستان گره گشا علمدار کربلا (باب الحوائج)  باز می گردد

و زبانی را  که  به  نام عباس  متبرک  بشود

و  دعایی  که  خدا  را به دستان ِ بریده و دلِ نا امیدِ  ابالفضل  قسم بدهد

رد نخواهد شد  و مستجاب می گردد

و من  امروز صفحه ی  کلبه ی دلم  را به  نام  تو متبرک می کنم

یا اباالفضل العباس (ع)

                                                                                                 بانوی دشت رویا