آفتاب من

روز اولی که از نجف راه افتادیم و به سمت کربلا حرکت کردیم..من کفش هایم را درآوردم..این یک اعتقاد قلبی من بود که در را و مسیر اهل بیت باید صاف و ساده باشی..من با عمویم دو نفری پیاده می رفتیم و مادر و پدیر هم با گروهمان عقب تر حرکت می کردند...من فرز بودم مثل پارسال..عمو هم فرز بود به خاطر همین هر دویمان زود تر از بقیه سر قرار ها می رسیدیم..همین روال تا شب ادامه داشت...

شب اول در یکی از موکب ها استراحت کردیم..مادرم به همراه چند نفر از همگروهی هایمان به موکب های بین راه ایرانیان رفتند تا به مراسماتشان برسند..در ضمن اینترنت هم داشت..حال عجیبی بود..این حال را حتی پارسال هم نداشتم..نماز مغرب بود و من شروع کردم به نماز خواندن ولی جلوی خودم را نمیوانستم بگیرم..اشک ها امانم را بریده بودند..نگاه سنگین بقیه را هم احساس می کردم...از موکب بیرون زدم..مرد ها را هم در نماز جماعت دیدم..خوش به حالشان..چه خوب..چند موکب آن طرف تر دور از چشم بقیه وارد یکی دیگر از موکب ها شدم و نماز عشایم را خواندم..وقتی برگشتم تصمیم گرفتم حالم را بد نشان بدهم تا کسی به حال دگرگون شده ام پی نبرد..

شب با هزار دلیل خوابیدم ولی گرسنگی به من فشار آورده بود..اما به خودم قول داده بودم که سبک غذا بخورم حتی اگر شد نخورم..

صبح حدودای ساعت3 دوباره به حرکت افتادیم..

بعد از دو روز ماندن در نجف و علاقه مند شدن من به خدمتگزاری در آنجا،،به سمت کربلا با گروهمان به راه افتادیم لازم به ذکر است یک روز به خاطر برادرم دیرتر حرکت کردیم..برادرم شب آن روز آماده بود..دست خالی دست خالی بی هیچ چیز..انگار از سر کوه پیدایش کرده بودند..گفت یه دفعه ای آقا طلبید..با سر خدمت آقا رسیدم..(اینم دلیل منطقی..یه عمر این دلیل منو راضی نگه داشت!!!..)شب هم با دوستان عزیز و خردمندشان که جمعی از کارگردانان تشریف داشتند از جمله کارگردان مستند خاله بتول که خود جای بحث دارد؛از ما جدا شد..بعد ها هم فهمیدیم از مسیر اصلی نیامده اند و از مسیر نخلستانی راهپیمایی کردند..(اینم داداشه ما داریم..!!)

بالآخره بسم الله را گفتیم و تا تیرک(عمود)100رفتیم تا به عمود اصلی(شماره1) برسیم..من هم با خودم قرار گذاشتم که سر عمود اصلی شروع راهپیمایی کفش هایم را در بیاورم..همانگونه که گفتم حضرت زینب درد های فراوانی کشیدند و ما خانم ها این را بهتر می فهمیم با اینکه مسیرمان هم کوتاه و 86کیلومتر بود و حضرت زینب روزها در زیر آفتاب با چه زجری چندین برابر این مسیر را با اصحابشان پیموده اند،ولی تا جایی شاید در این مسیر غربت بانو را متوجه شویم..(فقط کمی)البته آقایان با اینکه به اصطلاح قوی هستند ولی کمابیش دوام نمی آوردند و با ماشین می رفتند..

بانو چه گذشت بر شما؟؟!!

بعد از روز خوبی که در کاظمین داشتیم، به سمت سامرا حرکت کردیم..نصف روزی در سامرا به سر بردیم..سرداب و حرم و..را مشاهده کردیم...می تونم بگم یکی از بهترین جاهایی بود که تا حالا رفته بودم.. ان شاالله از کاروان سال های آینده برای رفتن به حرم جا نمانم..نمی دانید چ حال خوشی بود..غذای حرم و..را از قلم نیاندازیم..همه چیز آن عالی بود..

حرکتمان به سمت نجف آغاز شد و بسم الله الرحمن الرحیم:

رسیدیم نجف با کوله باری از شوق و اشتیاق.. از کنار قبرستان دارالسلام گذشتیم(حضرت نوح و ابراهیم و البته دیگر علمای بزرگ....) قبرستانی بسیار بسیار بسیار بزرگ...

کاروان دو قسم شده بود و ما با گروه دوم که پدرم آنها را راهنمایی می کرد  با یکسری از دوستان کاروانی بودیم..پس از پیاده شدن از ون به سمت استراحتگاه پارسالی مان(آیت الله سید محمد باقر حکیم) راه افتادیم..

شب بود و ما خیلی در راه بودیم..

بماند که فتنه و تشیع انگلیسی مزدور، امسال نیز چه برنامه های تبلیغی برای ما داشت...(فیلم های قمه زنی و..)

بالآخره رسیدیم..البته باید بگوییم انقدر شلووغ بود که مجبور شدیم در جوار مرقد آیت الله بخوابیم..(نشان از عظمت حضور مردم..)

فردا شب به حرم رفتیم با اینکه اصلا دوست نداشتم(از شلوغی..برخورد با نامحرمانو..)خیلی ناراحت بودم از رفتن به حرم ولی انگار آقا معجزه می کند چون تا رسیدم به حرم مثل یک آهنربا به سمت حرم کشیده شدم...چه نماز با شکوهی بود....آههههه...